10 Nisan 2018

DEİZM ve GENÇLİK

DEİZM ve GENÇLİK

Yeşim Demir

ÖNCE Deist ne anlama geliyor ona bakalım:
Yaradancılık anlamına gelen Deizm, dünyaya veya evrenin işleyişine müdahale etmeyen “tek Tanrı” olduğuna inanan ve tüm dinleri reddeden bir inanç biçimidir. Deizm peygamber, kutsal kitap, cennet, cehennem, melek, şeytan gibi kavramları kabul etmez. Onlara göre mutlak bilgiye ulaşmanın yolu vahiy ve peygamberden geçmez. İnsan aklı yeterlidir, kitaplara gerek yoktur. Tanrı aracı kullanmaz!... “Evrenin bütünü Tanrı’dır” der. Hiçbir Deist, iyi birey olmak için peygambere ve kitaplara ihtiyaç duymaz.
İmam Hatipli öğrencileri bilmem ama gençliğin çoğu deist hatta Ateist. Çünkü onlar sorup sorguluyor ve akılcı cevaplar istiyorlar: 
Neden Tanrı’nın küçücük çocuklara tecavüz edilmesine sessiz kaldığını,
 Hayvanlara yapılan işkenceye müsaade ettiğini,
Dünyadaki kötülükleri neden topyekûn engellemediğini,
Din adamlarının ve kitapların aracılığına neden ihtiyaç duyduğunu,
Dindarların kendi aralarında dahi anlaşamadıkları bu konunun onların vasıtasıyla anlatılmasına nasıl izin verdiğini,
Yarattığı dünyaya ve insanlığa gönderdiği dinlerin savaşlara sebep olduğunu nasıl görmediğini...
Bunun gibi birçok neden sıralıyorlar.
Cevap verebiliyor muyuz!...
Ben şöyle düşünüyorum örneğin: Yaradılış ve varoluş düzleminde kafa yoranların ilk durağı Deizm (yukarıda açıkladım), okumalar ve düşünce düzlemi yükselince de Agnostisizm (Tanrı’nın varlığının ya da yokluğunun bilinemez olduğunu savunma [Bilinemezcilik/Laedriye]) giriyor devreye… Son durak da tahmin edeceğiniz gibi, “Ateizm”…
Gerçi bizim coğrafyamızda Ateist olmak, yani Tanrı’nın yokluğu temelinde yaşamak pek de kolay değil. Meşhur bir söz vardır, “Batan gemide Ateist olmaz!” şeklinde…
Ateizm temelinde en sıkı nutku attığınız günün ertesinde, çaresiz, zor bir durum karşı- sında kendinizi -hem de en hazin bir şekildeFatiha’yı okurken bulabilirsiniz?! Batı, yüzlerce yılda Ateizm’i içselleştirdi ama bizim için henüz aynı şey geçerli değil…
Bu yazının alındığı kaynak  ve devamı için tıklayın: YEŞİM DEMİR 

08 Nisan 2018

Nereye Gitti Bu Öğretmenler?


Nereye Gitti Bu Öğretmenler?

Atalay Girgin*

Öğretmenlik ve öğretmenler… Hakkında doğrularla yanlışların bu denli çok konuşulduğu kaç alan, kaç meslek vardır? Hem de yanlışların doğruymuş gibi telaffuz edildiği… Doğruların ise telaffuz edilmesinden hoşlanılmadığı…

Düşünün bir kez: Her ikisi üzerine de ilgili ilgisiz, yetkili yetkisiz, neredeyse herkesin söyleyecek bir sözü vardır. Kimileri ne denli meşakkatli bir iş yapıp ne denli az kazandığından dem vurur öğretmenlerin.

Oysa öğretmenlik ne ücreti az diye yapılmayacak ne de parası çok ya da “Hiç yoktan iyidir. İdare eder” denilerek kapılanılacak bir iştir.

Devlet ricali içindeyse sıfatına, statüsüne, makamına ve oturduğu koltuğun ardına sığınan birileri de  “laf söyledi bal kabağı” misali az çalışıp çok tatil yaptığından söz edip, bir biçimde öğretmenlere verilen paranın fazla olduğunu ima eder. Öğretmenlerin hangi koşullar altında çalıştığını düşünmeden… Ve iş gelip ekonomiye düğümleniverir.

Peki; işin aslı öyle midir? Her şey bu denli basit ve bu denli ekonomiye, alınan ya da verilen ücrete mi endekslidir?

06 Nisan 2018

Öğretmenlerin Cumhuriyet "Aşk"ı Neden ve Nasıl Bitti?


Öğretmenlerin Cumhuriyet “Aşk”ı
Neden ve Nasıl Bitti?
Atalay Girgin

Elin ağzı kese değil ki büzesin! Derler de derler: “Mutlu aşk yok”muş! “Her aşk biter”miş! Sizin ki nasıl bilmem.

Ancak başlıktaki “Cumhuriyet” kavramı sizi yanıltmasın! Cumhuriyet gazetesinden söz etmiyorum.  Öğretmenlerin  büyük bir çoğunluğunun, artık Cumhuriyet okumayı bırakmalarından, hatta doğru dürüst gazete alıp okumamalarından da… Aksine  Türkiye  Cumhuriyeti'nden söz ediyorum.

Her Şeyin Bir Sonu Vardır

 Her şeyin, her tekil varlığın bir sonu vardır. Tekil varlıklar arası kurulan tekil ilişkilerin de…

Bu durum, tıpkı tek tek insanlar arasında kurulan ilişkiler gibi, insanların kurumlarla kurduğu ilişkiler için de geçerlidir. Bu ilişkilerin adına ister karşılıksız, ödünsüz, gölgesiz ve çırılçıplak yaşanan bir aşk deyin; isterse karşılıklı menfaat ya da  dostluk  deyin; isterse mecburiyet... Hepsinin şu ya da bu nedenle mutlaka bir sonu vardır.
Ayrı dünyalara ait öğretmenlerle Cumhuriyet ilişkisi de bu sondan kaçamamıştır.

Elbette genellemelerin tehlikeli olduğunu bilirim. Bu konuda da istisna olanlar, nesnesini yitirmiş olsa da, bunu kavramadan Mecnun misali, Platonik bir ilişkiyi yaşadığını ileri süren ve buna inanan, “Hayır! Ben Cumhuriyete aşkla bağılıyım. Benim aşkım bitmedi, bitmeyecek!” diyen öğretmenler olabilir.

01 Nisan 2018

"SAVUNMA"NIN DA SAVUNMASI



İl Milli Eğitim Disiplin Kurulu Başkanlığı’na
“SAVUNMA”NIN DA SAVUNMASI


İLGİ: 08/03/2018 tarih ve 2018/15 karar nolu, 26 Mart 2018’de tebellüğ ettiğim yazınız hakkında.

Yukarıda tarih ve “karar no”su belirtilen yazınızda, hakkımda sözüm ona “sübuta erdiği” iddia edilen ve “Savunma”mdan1 cımbızlanarak tek tek çekilen sözlerimden dolayı, “657 sayılı Devlet Memurları Kanununun 125/D-I (Amirine, mahiyetindekilere, iş arkadaşları veya iş sahiplerine hakarette bulunmak veya bunları tehdit etmek) maddesi gereğince 1 (BİR) YIL KADEME İLERLEMESİ DURDURULMASI cezası ile cezalandırılma”mın teklif edildiği belirtilerek, tarafınızca savunmam talep edilmektedir.

İş bu “Savunma”,talebiniz üzerine, aşağıdaki satırlar kaleme alınmıştır. Bilgilerinize arz olunur. 


Baştan belirteyim ki tarafıma isnat edilen sözüm ona suçların tamamı hem dipnotta belirtiğim hem de ekte tarafınıza sunduğum 22 Şubat 2017 tarihli “Savunma”m üzerine bina edilmiştir. Bu “savunma” metni, kelimenin gerçek anlamında okuduğunu anlama özürlü birileri tarafından değerlendirilip “yarası olan gocunur” sözünü anımsatırcasına, metnin içinden bazı kelimeler ve söz öbekleri seçilerek şikayet konusu yapılmıştır. Bu soruşturmayı yürütenler de şikayeti yapanların sıfatına, statü ve makamına hürmeten olsa gerek ki o kişi ya da kişilerin, okuduğunu anlayabilen kişiler olduğunu varsayarak, suç isnadını bunun üzerine kurmuşlar ve benim “idareyi” başta “zerzevat” olmak üzere bir dizi sözle itham ettiğim, dahası hakaret etiğim sonucuna varmışlardır.

Ne var ki bu sonuç yanlıştır. Bir düşünürün “Yanlış hayat doğru yaşanmaz” sözünü anımsatırcasına, yanlış anlamalar sonucu yapılan şikayetler de bu yanlış anlamayı doğru kabul ederek tesis edilen hükümler de doğru değildir.

Öte yandan şunu asla unutmayın: Hiç kimseye savunmasından, savunması sırasında telaffuz ettiği sözlerden dolayı ceza verilemez.  Çünkü savunma, “Yargı mercileri veya idari makamlar nezdinde yapılan yazılı veya sözlü başvuru, iddia ve savunmalar kapsamında, kişilerle ilgili olarak somut isnatlarda ya da olumsuz değerlendirmelerde bulunulması halinde ceza verilemez” hükmüyle yasal teminat altına alınmıştır. Kaldı ki benim “Savunma”mda şu diye gösterilen ya da gösterilebilecek hiçbir kişi ya da kişilere, kurum ya da kuruluşa da herhangi bir hakaret dahi söz konusu değildir.

Sizlerin okuduğunu doğru anlayabilen kişiler olduğunuzu umarak, yani şikayeti yapanlar ve onları izleyenler gibi okuduğunu anlama özürlü kişilerden olmayacağınıza güvenerek, sırasıyla aşağıdaki açıklamaları yapacağım. Lütfen bu açıklamaları tarafıma isnat edilen suçlamaların kaynağı olan “Savunma”mı gözden ırak tutmadan ve dikkatle okuyarak değerlendirmenizi dilerim.

Öğretmene Savunma Cezası


Öğretmene Savunma Cezası

Öğretmene bir disiplin soruşturması nedeniyle kendisinden istenen savunmasından dolayı ceza verilebilir mi? 

Bu soruya iki cevap verilebilir: Birincisi yasayla güvenceye alınmış “Savunmanın dokunulmazlığı” kapsamı içerisinde ve buna riayet etmek koşuluyla, ceza verilemez.

İkincisi ise burası Türkiye’dir, içerisinde yaşadığımız dönemde, liyakat değil, bilumum torpil, kayırmacılık, siyasi hesap, vb. üzerinden ve birilerine el pençe durarak yetkili makamlara getirilmiş olanlardan her şey beklenir, denildiğinde ise savunmaya ceza verilebilir. Hatta verilebilir değil, verilir. Çünkü yukarıdaki sayılan özelliklere sahip kişiler, oturtuldukları makam ve koltuklara istinaden kendilerine verilen sıfat ve statülere dayanarak kendilerini bir halt sanmaya başlarlar. Ve bir anda makama tanınan yetki ve selahiyetleri kendi kişiliklerine, güçlerine aitmiş gibi davranmaya girişirler. Bu tam da kendisini ve çevresindeki diğer insanları değeri ve değerleriyle kavramaktan aciz ilinek insanların tavrıdır.

İlinek İnsanın Encamı

Oysa her insanın, insan olmak bakımından değeri ve değerleri vardır. Bu ilinek insanlar içinse değeri olan yalnızca sıfatlar, statüler ve makamlardır. Eğer kendi sıfat, statü ve makamlarını sizinkinden üste görüyorlarsa size tepeden ve küçümseyerek bakarlar. Eğer durum tersiyse, o zaman da size yaranabilmek için her şeyi yapmaya amadedirler. Size yaranabilmek, birilerinin lütfuna sığınarak oturdukları koltukları koruyabilmek için, karşınızda el pençe divan durmaktan, elinizi ayağınızı öpecek denli eğilmekten kaçınmazlar. Hal böyle olunca, “Savunma”dan dolayı şikayet de ceza da kaçınılmazdır. Bunlar için, yasa masa hak getire türünden teferruata dönüşür.

Toplumsal çözülme ve kültürel çürümenin tepeden tırnağa arz-ı endam eylediği yerde bunlar kaçınılmazdır. Çünkü toplumsal çözülme ve kültürel çürümenin etkisinden azade kalmaya, değer erozyonundan kurtulmaya ne siyaset ve ekonomi, ne yargı ve din, ne de bunun panzehiri olabilecek eğitim, vb. yeteneklidir. Yani, ne denli direnç gösterirse göstersin öğretmenler ve eğitim kurumu yöneticileri de değer erozyonuyla kendisini gösteren kültürel çürüme sarmalının pençesine düşer. Düşmemek için direnenler de ya cezalandırılır. Ya da ödülle bu sürecin parçası kılınır.

Peki; Yasa Ne Söylüyor?

Bundan dolayı biz, dokunulmazlığı yasayla güvence altına alınmış olan "savunma" maddesine dönelim: Söz konusu yasa, yani TCK.’nın 128. Maddesi, Anayasa’ya dayanarak der ki “Yargı mercileri veya idari makamlar nezdinde yapılan yazılı veya sözlü başvuru, iddia ve savunmalar kapsamında, kişilerle ilgili olarak somut isnatlarda ya da olumsuz değerlendirmelerde bulunulması halinde ceza verilemez”.

Yasanın, “kişilerle ilgili (…) olumsuz değerlendirmelerde bulunulması halinde” bile “ceza verilemez” hükmüne rağmen, idare, “Savunma”sında “şu” diye gösterilen ya da gösterilebilecek bir kişiye hakaret, tehdit, küfür olmadığı halde, bu satırların yazarına karşı soruşturma açmıştır. İdarenin şikayeti sonucu açılan soruşturma sonunda da 125/D-I maddesi gereği de “Bir yıl kademe ilerlemesinin durdurulması cezası” ile cezalandırılması teklif edilerek “İl Milli Eğitim Disiplin Kurulu”na sevk edilmiştir. Bir mucize olmazsa önümüzdeki günlerde ceza da verilecektir.

Neylersiniz ki “Savunmanın dokunulmazlığı”yla ilgi yasaya rağmen burası, birilerinin lütfuna mazhar olarak sıfat, statü ve makam sahibi olarak koltuğa oturanların yasa masa, mahkeme kararı dinlemedikleri bir ülkeye dönüşen Türkiye’dir. Burada egemenler ve onların “hık” deyicileri kendi yaptıkları yasaları, kendileri çiğnemekte mahirdir.

Lakin, unutulmasın ki var olan her şey yok olmaya mahkumdur ve bugünler de gelip geçicidir. Ve hiç kuşkunuz olmasın er ya da geç geçecektir! 



 1-) Soruşturmaya konu edilerek cezalandırılmam istenen "Savunma". Okuyun ve sizler karar verin: SAVUNMA
  2-) Yukarıdaki dipnotta yer alan "SAVUNMA" üzerine açılan soruşturma kapsamında sunduğum metin: Okuyun ve siz karar verin kimin suçlu olduğuna: "SAVUNMA"NIN DA SAVUNMASI

18 Şubat 2018

Memurdan Öğretmen Öğretmenden Memur Olur Mu?

Memurdan Öğretmen, Öğretmenden Memur Olur Mu?
Atalay Girgin*

Gerçekliğin hakikatinin sırra kadem bastığı, yanılsamaların hakikat sanıldığı yerde, soran, sorgulayan, düşünen ve düşündüğünü söyleyen insanlar sevilmez. “Doğru söyleyeni dokuz köyden kovarlar” sözü haklı kılınırcasına, bir anda “günah keçisi” ilan ediliverirler. “Onuncu Köy”ün kapısına bile kilit vuruluverir. 

Ne var ki bunu göze almadan da gerçekliğin hakikatini dillendirmek, sanıldığı kadar kolay değildir. Hem öğretmen olup hem de öğretmenler ve öğretmenlik üzerine, gerçekliğin hakikatine dair eleştirel düşünceleri ifade etmek, ne yazık ki, neredeyse hiç hoş karşılanmaz. Çünkü bu, alkışa teşne bir biçimde egoları şişirip akıntıya kürek çekmek varken, bir alabalık misali, akıntıya karşı yüzmeye, çağlayan çıkmaya yeltenmektir. Ama olsun, yine de bir yerinden başlamak gerek.

Memurdan Öğretmen, Öğretmenden Memur Olmaz

“Memur öğretmenler”, öğretmen memurlar konusu da bu türden netameli konulardan biridir. Öğretmenin ve öğretmenliğin neliği ve değişen gerçekliği dikkate alınıp düşünülmeden, telaffuz edilen ve kabullenilen “memur öğretmen”, “öğretmen memur” nitelemesi kendi başına bir sorundur. Çünkü kelimenin gerçek anlamında öğretmenden memur, memurdan da öğretmen1 olmaz.

Bunun temel nedeni, memurluk ile öğretmenliğin uzlaşmaz oluşudur. Memur zihniyetiyle ya da memurluğu içselleştiren bir bilinç haliyle öğretmenlik yapılamaz. Memurluk zihniyetiyle yapılan öğretmenlik, eğer hâlâ geçerli ve doğru olduğu kabul ediliyorsa, “Fikri hür, irfanı hür, vicdanı hür nesiller yetiştirme” işlevini yerine getirilemez. Çünkü memurluk, hiyerarşik bir işleyiş kabulü temelinde, genelgelere, yönergelere, amirin emir ve isteklerine göre yapılan ve asıl olarak, ast-üst ilişkisine dayanan biçimsel bir iştir.

Öğretmenlik ise, yetiştireceği nesillerden önce, asıl olarak öğretmenin fikir, irfan ve vicdan açısından “hür” olmasını gerektiren, en büyük düşmanı biçimsellik olan bir iş, bir sanattır. Öğretmenin, öğretirken öğrenmesini, öğrenirken öğretmesini ve her daim kendini hem alanında hem de genelde, yenileyip değiştirmesini gerektirir. Dahası soran, sorgulayan ve eleştirel bir yaklaşım ve düşünsel ufuk zenginliğiyle kendini taçlandıran biri olmasını da…

Ne yazık ki yıllardır, öğretmen açısından olması gereken ile olan arasındaki açı sürekli genişlemiş ve ikincinin hükmü, bir gerçeklik olarak tepeden tırnağa arz-ı endam eylemiştir. Günümüzde, olan ile olması gereken birbirine aykırı yönlere doğru bakmaktadır. Bu gerçekliğin, günümüz bir yana, yakın bir gelecekte değişeceğine dair de herhangi bir emare yoktur. Bunun iki temel nedeni vardır: Bunlardan birincisi, öğretmeni memurlaştırmak, ikincisi ise memurdan öğretmen yaratmaktır.

04 Şubat 2018

İnsanların nefes almasını da yasaklayabilir misiniz?

İnsanların nefes almasını da yasaklayabilir misiniz?

Fikret Başkaya


Müslüman Kardeşlerin Türkiye versiyonu olan Politik İslamcı Adalet ve Kalkınma Partisi (AKP), 3 Y ile mücadele vaadiyle iktidara geldi: Yoksulluk, Yolsuzluk, Yasaklar... Daha sonra adını fiilen değiştirdi, AK Parti oldu... Herhalde bunu adaleti ve kalkınmayı parantez içine almak için yapmışlardı. Adalet ve Kalkınma böylece görünür olmaktan çıktı. Üstelik yeni adını söylemeyeni düşman saydılar... Bir bildikleri varmış NETEKİM!... Geride kalan 15 yılda artık adaletin esamesi okunmadı. Zaten kalkınma diye bir kaygıları da yoktu ve olamazdı... Politik İslamcı bir iktidarın o tarakta bezi olması mümkün değildir. Zira Politik İslamcıların bir toplum projesi yoktur. Kaldı ki, dünyayı anlamaktan da acizdirler. Çözümü geride, eskide aramak gibi bir aymazlıkla malûldürler... Onlar kalkınmadan bu ülkenin varını-yoğunu talan etmeyi, yağmalamayı, kendilerini ve kendilerine benzeyenleri zengin etmeyi anlıyorlar... Ve artık yağmalanmamış, talan edilmemiş bir şey de bırakmadılar. Akıl almaz bir "rant düzeni" kurdular. Boş buldukları her yeri betonlaştırdılar, kentleri öldürdüler, 'Büyük Projelerle' ekolojik dokuyu, eko-sistemi mahvettiler...

Bir de ülkeyi 'askeri vesayetten' kurtarmayı vadetmişlerdi. Tabii askeri vesayete halisane özgürlükçü/demokratik kaygılarla karşı değillerdi. Kendi vesayetlerini tesis etmede askeri vesayeti bir engel olarak gördükleri için... Gerçek niyetlerinin ne olduğunun anlaşılması için fazla zaman gerekmedi. Bağnaz özgürlük ve demokrasi düşmanı olan Politik İslamcıların öylesi kaygılara sahip olması zaten eşyanın tabiatına aykırıdır. Hakların, özgürlüklerin, hukukun, adaletin kırıntısına bile tahammülü olmayan bir dinci iktidarın kendi vesayetini dayatmaktan başka bir kaygısı olabilir miydi? Netice itibariyle kendi dinci/gerici/yağmacı/talancı vesayetlerini dayatmak için başkalarının vesayetini bahane etmişlerdi...