Öğretmene Savunma Cezası

Öğretmene Savunma Cezası

Öğretmene bir disiplin soruşturması nedeniyle kendisinden istenen savunmasından dolayı ceza verilebilir mi? 

Bu soruya iki cevap verilebilir: Birincisi yasayla güvenceye alınmış “Savunmanın dokunulmazlığı” kapsamı içerisinde ve buna riayet etmek koşuluyla, ceza verilemez.

İkincisi ise burası Türkiye’dir, içerisinde yaşadığımız dönemde, liyakat değil, bilumum torpil, kayırmacılık, siyasi hesap, vb. üzerinden ve birilerine el pençe durarak yetkili makamlara getirilmiş olanlardan her şey beklenir, denildiğinde ise savunmaya ceza verilebilir. Hatta verilebilir değil, verilir. Çünkü yukarıdaki sayılan özelliklere sahip kişiler, oturtuldukları makam ve koltuklara istinaden kendilerine verilen sıfat ve statülere dayanarak kendilerini bir halt sanmaya başlarlar. Ve bir anda makama tanınan yetki ve selahiyetleri kendi kişiliklerine, güçlerine aitmiş gibi davranmaya girişirler. Bu tam da kendisini ve çevresindeki diğer insanları değeri ve değerleriyle kavramaktan aciz ilinek insanların tavrıdır.

İlinek İnsanın Encamı

Oysa her insanın, insan olmak bakımından değeri ve değerleri vardır. Bu ilinek insanlar içinse değeri olan yalnızca sıfatlar, statüler ve makamlardır. Eğer kendi sıfat, statü ve makamlarını sizinkinden üste görüyorlarsa size tepeden ve küçümseyerek bakarlar. Eğer durum tersiyse, o zaman da size yaranabilmek için her şeyi yapmaya amadedirler. Size yaranabilmek, birilerinin lütfuna sığınarak oturdukları koltukları koruyabilmek için, karşınızda el pençe divan durmaktan, elinizi ayağınızı öpecek denli eğilmekten kaçınmazlar. Hal böyle olunca, “Savunma”dan dolayı şikayet de ceza da kaçınılmazdır. Bunlar için, yasa masa hak getire türünden teferruata dönüşür.

Toplumsal çözülme ve kültürel çürümenin tepeden tırnağa arz-ı endam eylediği yerde bunlar kaçınılmazdır. Çünkü toplumsal çözülme ve kültürel çürümenin etkisinden azade kalmaya, değer erozyonundan kurtulmaya ne siyaset ve ekonomi, ne yargı ve din, ne de bunun panzehiri olabilecek eğitim, vb. yeteneklidir. Yani, ne denli direnç gösterirse göstersin öğretmenler ve eğitim kurumu yöneticileri de değer erozyonuyla kendisini gösteren kültürel çürüme sarmalının pençesine düşer. Düşmemek için direnenler de ya cezalandırılır. Ya da ödülle bu sürecin parçası kılınır.

Peki; Yasa Ne Söylüyor?

Bundan dolayı biz, dokunulmazlığı yasayla güvence altına alınmış olan "savunma" maddesine dönelim: Söz konusu yasa, yani TCK.’nın 128. Maddesi, Anayasa’ya dayanarak der ki “Yargı mercileri veya idari makamlar nezdinde yapılan yazılı veya sözlü başvuru, iddia ve savunmalar kapsamında, kişilerle ilgili olarak somut isnatlarda ya da olumsuz değerlendirmelerde bulunulması halinde ceza verilemez”.

Yasanın, “kişilerle ilgili (…) olumsuz değerlendirmelerde bulunulması halinde” bile “ceza verilemez” hükmüne rağmen, idare, “Savunma”sında “şu” diye gösterilen ya da gösterilebilecek bir kişiye hakaret, tehdit, küfür olmadığı halde, bu satırların yazarına karşı soruşturma açmıştır. İdarenin şikayeti sonucu açılan soruşturma sonunda da 125/D-I maddesi gereği de “Bir yıl kademe ilerlemesinin durdurulması cezası” ile cezalandırılması teklif edilerek “İl Milli Eğitim Disiplin Kurulu”na sevk edilmiştir. Bir mucize olmazsa önümüzdeki günlerde ceza da verilecektir.

Neylersiniz ki “Savunmanın dokunulmazlığı”yla ilgi yasaya rağmen burası, birilerinin lütfuna mazhar olarak sıfat, statü ve makam sahibi olarak koltuğa oturanların yasa masa, mahkeme kararı dinlemedikleri bir ülkeye dönüşen Türkiye’dir. Burada egemenler ve onların “hık” deyicileri kendi yaptıkları yasaları, kendileri çiğnemekte mahirdir.

Lakin, unutulmasın ki var olan her şey yok olmaya mahkumdur ve bugünler de gelip geçicidir. Ve hiç kuşkunuz olmasın er ya da geç geçecektir! 

 1-) Soruşturmaya konu edilerek cezalandırılmam istenen "Savunma". Okuyun ve sizler karar verin: SAVUNMA

  2-) Yukarıdaki dipnotta yer alan "SAVUNMA" üzerine açılan soruşturma kapsamında sunduğum metin: Okuyun ve siz karar verin kimin suçlu olduğuna: "SAVUNMA"NIN DA SAVUNMASI

Memurdan Öğretmen Öğretmenden Memur Olur Mu?

Memurdan Öğretmen, Öğretmenden Memur Olur Mu?

Atalay Girgin*

Gerçekliğin hakikatinin sırra kadem bastığı, yanılsamaların hakikat sanıldığı yerde, soran, sorgulayan, düşünen ve düşündüğünü söyleyen insanlar sevilmez. “Doğru söyleyeni dokuz köyden kovarlar” sözü haklı kılınırcasına, bir anda “günah keçisi” ilan ediliverirler. “Onuncu Köy”ün kapısına bile kilit vuruluverir. 

Ne var ki bunu göze almadan da gerçekliğin hakikatini dillendirmek, sanıldığı kadar kolay değildir. Hem öğretmen olup hem de öğretmenler ve öğretmenlik üzerine, gerçekliğin hakikatine dair eleştirel düşünceleri ifade etmek, ne yazık ki, neredeyse hiç hoş karşılanmaz. Çünkü bu, alkışa teşne bir biçimde egoları şişirip akıntıya kürek çekmek varken, bir alabalık misali, akıntıya karşı yüzmeye, çağlayan çıkmaya yeltenmektir. Ama olsun, yine de bir yerinden başlamak gerek.

Memurdan Öğretmen, Öğretmenden Memur Olmaz

“Memur öğretmenler”, öğretmen memurlar konusu da bu türden netameli konulardan biridir. Öğretmenin ve öğretmenliğin neliği ve değişen gerçekliği dikkate alınıp düşünülmeden, telaffuz edilen ve kabullenilen “memur öğretmen”, “öğretmen memur” nitelemesi kendi başına bir sorundur. Çünkü kelimenin gerçek anlamında öğretmenden memur, memurdan da öğretmen1 olmaz.

Bunun temel nedeni, memurluk ile öğretmenliğin uzlaşmaz oluşudur. Memur zihniyetiyle ya da memurluğu içselleştiren bir bilinç haliyle öğretmenlik yapılamaz. Memurluk zihniyetiyle yapılan öğretmenlik, eğer hâlâ geçerli ve doğru olduğu kabul ediliyorsa, “Fikri hür, irfanı hür, vicdanı hür nesiller yetiştirme” işlevini yerine getirilemez. Çünkü memurluk, hiyerarşik bir işleyiş kabulü temelinde, genelgelere, yönergelere, amirin emir ve isteklerine göre yapılan ve asıl olarak, ast-üst ilişkisine dayanan biçimsel bir iştir.

Öğretmenlik ise, yetiştireceği nesillerden önce, asıl olarak öğretmenin fikir, irfan ve vicdan açısından “hür” olmasını gerektiren, en büyük düşmanı biçimsellik olan bir iş, bir sanattır. Öğretmenin, öğretirken öğrenmesini, öğrenirken öğretmesini ve her daim kendini hem alanında hem de genelde, yenileyip değiştirmesini gerektirir. Dahası soran, sorgulayan ve eleştirel bir yaklaşım ve düşünsel ufuk zenginliğiyle kendini taçlandıran biri olmasını da…

Ne yazık ki yıllardır, öğretmen açısından olması gereken ile olan arasındaki açı sürekli genişlemiş ve ikincinin hükmü, bir gerçeklik olarak tepeden tırnağa arz-ı endam eylemiştir. Günümüzde, olan ile olması gereken birbirine aykırı yönlere doğru bakmaktadır. Bu gerçekliğin, günümüz bir yana, yakın bir gelecekte değişeceğine dair de herhangi bir emare yoktur. Bunun iki temel nedeni vardır: Bunlardan birincisi, öğretmeni memurlaştırmak, ikincisi ise memurdan öğretmen yaratmaktır.

İnsanların nefes almasını da yasaklayabilir misiniz?

İnsanların nefes almasını da yasaklayabilir misiniz?

Fikret Başkaya

Müslüman Kardeşlerin Türkiye versiyonu olan Politik İslamcı Adalet ve Kalkınma Partisi (AKP), 3 Y ile mücadele vaadiyle iktidara geldi: Yoksulluk, Yolsuzluk, Yasaklar... Daha sonra adını fiilen değiştirdi, AK Parti oldu... Herhalde bunu adaleti ve kalkınmayı parantez içine almak için yapmışlardı. Adalet ve Kalkınma böylece görünür olmaktan çıktı. Üstelik yeni adını söylemeyeni düşman saydılar... Bir bildikleri varmış NETEKİM!... Geride kalan 15 yılda artık adaletin esamesi okunmadı. Zaten kalkınma diye bir kaygıları da yoktu ve olamazdı... Politik İslamcı bir iktidarın o tarakta bezi olması mümkün değildir. Zira Politik İslamcıların bir toplum projesi yoktur. Kaldı ki, dünyayı anlamaktan da acizdirler. Çözümü geride, eskide aramak gibi bir aymazlıkla malûldürler... Onlar kalkınmadan bu ülkenin varını-yoğunu talan etmeyi, yağmalamayı, kendilerini ve kendilerine benzeyenleri zengin etmeyi anlıyorlar... Ve artık yağmalanmamış, talan edilmemiş bir şey de bırakmadılar. Akıl almaz bir "rant düzeni" kurdular. Boş buldukları her yeri betonlaştırdılar, kentleri öldürdüler, 'Büyük Projelerle' ekolojik dokuyu, eko-sistemi mahvettiler...

Bir de ülkeyi 'askeri vesayetten' kurtarmayı vadetmişlerdi. Tabii askeri vesayete halisane özgürlükçü/demokratik kaygılarla karşı değillerdi. Kendi vesayetlerini tesis etmede askeri vesayeti bir engel olarak gördükleri için... Gerçek niyetlerinin ne olduğunun anlaşılması için fazla zaman gerekmedi. Bağnaz özgürlük ve demokrasi düşmanı olan Politik İslamcıların öylesi kaygılara sahip olması zaten eşyanın tabiatına aykırıdır. Hakların, özgürlüklerin, hukukun, adaletin kırıntısına bile tahammülü olmayan bir dinci iktidarın kendi vesayetini dayatmaktan başka bir kaygısı olabilir miydi? Netice itibariyle kendi dinci/gerici/yağmacı/talancı vesayetlerini dayatmak için başkalarının vesayetini bahane etmişlerdi...

Adnan Oktar ya da Harun Yahya Gerçekleri

Adnan Oktar Gerçekleri

Çağlar Ezikoğlu

"Tarafıma karşı "Atalay Girgin Yanılıyor" başlığıyla üfürükten bir yazı kaleme alan, İslam'ın ve Müslümanların mümtaz temsilcisi, müritlerine-Müslümanlara  "sonsuz hayat kapısını aralayan" Adnan Oktar'a, yani nam-ı diğer Harun Yahya ya da "Adnan Hoca"ya dair gerçeklerden hareketle bir kaç hakikat... 

Bugüne kadar kendisine ve televizyonunda İslam ve Müslümanlar için yaptıklarına karşı hiçbir kayda değer siyasetçinin tek bir kelime etmediği bu zat-ı muhteremin seçkin canlı yayın konukları arasında AKP iktidarının milletvekili, Anayasa profesörü Burhan Kuzu'nun da yer aldığını unutmayın! Keza İslam ve Müslümanlık üzerine ahkam kesen bir dizi zevatın da..."

 Ve aşağıdaki yazıyı okurken düşünün: Neden, her önüne gelene dinden, imandan, manevi değerlerden söz edenlerin, milli ve yerli olmaktan dem vuranların Adnan Oktar ve avenesinin-müritlerinin yaptıklarına ilişkin hiç bir itiraz ve eleştiride bulunmadığını düşünün... Dahası, "din nedir" bunu da düşünün...

Son günlerin en tartışılan figürlerinden birisi oldu Adnan Oktar. Diyanet İşleri Başkanı Ali Erbaş ile girdiği sözlü münakaşadan sonra, özellikle magazinsel bir figür olmasından mütevellit toplumun bazı kesimleri tarafından şirin gösterilmeye çalışıldı. Tıpkı, açık giyindiğini iddia ettiği kadınların taciz edilmesi gerektiğini savunan fakat iktidar tarafından gözaltına alındıktan sonra ‘muhalif İslamcı’ diye pazarlanmaya çalışılan Alpaslan Kuytul gibi. Diyanet İşleri Başkanlığının kurduğu çarpık düzeni yazmaya sayfalar yetmez elbet, ama sırf Diyanet ile tartışmaya başladı diye Adnan Oktar’ı sütten çıkmış bir ak kaşık gibi pazarlamak, tarihsel gerçekleri çarpıtmaktan başka hiçbir şeye hizmet etmez. Peki nedir bu tarihsel gerçekler? Şöyle bir geçmişe dönelim, tarihin tozlu sayfalarını yeniden açalım.

Tarih yaprakları 12 Kasım 1999’u gösteriyordu. O gece emniyet güçleri, kamuoyunda ‘Adnan Hocacılar’ olarak bilinen dini bir tarikate karşı operasyon başlattı. Tarikat evleri bir anda basıldı ve tarikat lideri Adnan Oktar yani Adnan Hoca "uygunsuz" bir haldeyken ele geçirildi. Hoca, o gece kendisine sunulan genç bir kızı koynuna almaya hazırlanırken yakalanmıştı. O kız, henüz 19 yaşında Adnan Hocacıların tuzağına düşmüş manken Tuğçe Doras’tı. Kendisi gibi manken olan yakın arkadaşı Seçkin Piriler, erkek arkadaşından yeni ayrılan Tuğçe’yi, Adnan Hocacılar grubunun içerisinde yer alan yakışıklı iyi giyimli genç erkekler ile görüştürmeye başlamıştı. Bu çevreden ve Adnan Hocacıların ileride vaat ettiklerinden etkilenen Tuğçe zaman ilerledikçe tarikate daha çok ilgi duymaya başladı. Tuğçe, artık tarikatın dini toplantılarına katılıyor, Seçkin ile birlikte "Kardeşler" denilen grupla görüşüyordu. Sonunda Adnan Hoca'yla tanıştı. Genç kızı Silivri'deki çiftlikte gören Adnan Oktar'ın ilk sözü, "Sende İslamı görüyorum" oldu. Ve Hoca, o akşam, Tuğçe'nin Kandilli'deki villada kendisine getirilmesini istedi. Tuğçe, Adnan Hoca'nın cariyesi olacaktı. Ancak, polis baskını genç kızı bu tuzağa düşmekten kurtardı. Gözaltına alınanlar arasında Tuğçe de vardı. İlk başta konuşmak istemedi. Ama diğer genç kızların durumunu görünce nasıl bir uçurumun kenarından döndüğünü anladı. Ve tarikatın çirkin yüzünü bir bir anlattı.

Tuğçe’nin itiraflarına ve tarikatın gerçek yüzüne geçmeden evvel birkaç kelam edelim. Adnan Hoca ve tarikatının gerçeklerini yazmak aslında bu ülkenin basın yayın organlarında pek fazla görülmemiş bir husus. Muhalif medya organlarında veya o organlarda köşeleri olan yazarların da Adnan Oktar meselesi konusunda ne kadar ketum olduğunu görüyoruz yıllardır. Zira Adnan Oktar kendisi hakkında eleştiride bulunanları dava veya başka yollarla yıldırma politikasını ısrarla sürdürüyor. Ama son günlerde yeniden gündem oldu Adnan Oktar ve tarikatı. Viyana’da yaşayan Türk bir baba kızlarının Adnan Oktar ve tarikatı tarafından zorla alıkonulduğunu iddia edip Türkiye’ye gelerek gerekli mercilere şikayette bulundu. Ama her ne hikmetse hala istediği sonucu alamadı. Size daha vahim bir noktayı söyleyeyim. Son birkaç aydır Adnan Oktar, ‘kedicik’ olarak adlandırılan kadın müritleri ile neredeyse kucak dansına varacak erotik danslar eşliğinde programlar yapıyor. Bırakın Adnan Oktar ve tarikatı hakkında yaptırımı, bugün televizyon ekranlarındaki alkolü buzlayan, küfürü bipleyen siyasi iktidarın temsilcilerinden hiçbirisi Adnan Oktar hakkında bir çift laf dahi edemiyor. Bahane olarak, ‘ama internetten yayın yapıyorlar, bir şey yapamıyoruz’ diyen RTÜK yetkilileri bu ülkede tek bir imza ile istenilen her internet sitesinin rahatlıkla kapatılabileceğini bilmiyorlar m? Her fırsatta dinden, ahlaktan, muhafazakarlıktan dem vuran o yandaş medyanın yazar çizer tayfası bir Allah’ın günü Adnan Oktar’ı köşelerine yazamadılar. Peki nedir bu korkunun sebebi? Ya da nedir bu Adnan Oktar’ın dokunulmazlığı?

Emperyalizmin Truva Atı: STK'lar

   EMPERYALİZMİN TRUVA ATI:STK’LAR

                                                                     Atalay Girgin                      

           

Sivil toplum· kurumları (STK) denilince, ilk akla gelen, sendikalar, dernekler, vakıflar gibi kuruluşlardır. Sivil toplum örgütü (STÖ) olarak da nitelenen bu kuruluşların (istisnaları olsa da), emperyalizmle, hem de onun “Truva Atı” olabilecek denli bir ilişki içerisinde olması mümkün müdür? Dahası, genelde toplumsal sorunlarla ilgilenen, bulundukları ülkelerde devlete ya da varolan düzene muhalif olan, hatta yer yer düzenin siyasal bilinç sınırları dışında bir söyleme de sahip olan STK’lar ve yöneticileriyle, emperyalist-kapitalist devletlerin egemen sınıfları ve onların resmi ya da gayri resmi uluslararası faaliyette bulunan kurumları neden ve niçin, doğrudan ya da dolaylı ilişki kursun ki? Ya da tersine; bu kurumlarla, STK’lar ve yöneticileri neden ve niçin, doğrudan ya da dolaylı ilişki kuruyor olsun ki? Eğer iki taraf da karşılıklı olarak bir ilişki içindeyse, bu, neden, niçin, nasıl olmaktadır? Görünüşte çıkar birliği içinde olmaları mümkün görünmeyen bu kesimler arasında bir ilişki kurmak ya da bunları ilişkilendirmek, asılsız bir iddia, karalama ya da bir iftira mıdır?

Hem sorulara hem de yanıtlara ilişkin kuşku elden bırakılmamalıdır. Ama bunun yanısıra da unutulmamalıdır ki, her şey değişmektedir. Dolayısıyla her şeyin değiştiği bir dünyada, kapitalizmin gelişimine, sermayenin yoğunlaşmasına bağlı olarak, burjuvazinin ihtiyaçları, yönelişleri de ekonomik, sosyal, siyasal ve ideolojik anlamda değişimler göstermektedir. Elbette ki ilişkilenme biçimleri, yöntemleri ve araçları da... Bundan dolayıdır ki, sorulara ve yanıtlara ilişkin korunması gereken kuşku, gerçekliğin, özellikle bu yazının konusunu oluşturan STK’lara ilişkin gerçekliğin, bize sunulan tüm (yazılı, sözlü, görsel, hatta eylemsel) görünümlerine ilişkin de kıskançlık ve kararlılıkla sürdürülmelidir.

Arzu ve Aşk... Platonik Aşk... Şizofrenik Aşkların Kılıfı

Platonik Aşk Ya Da Şizofrenik aşkların ‘kılıfı’

Atalay GİRGİN

Arzu ve aşk… Önce arzu vardır. Sonra aşk…

Aşık olunan her insan, aynı zamanda arzulanandır. Ama arzulanan her insan, aynı zamanda aşık olunan değildir. Arzulanmayan hiçbir insana aşık olunmaz. Arzulanan her insana da aşık…

Ancak arzu ile aşk arasında nesnesine yönelişleri ve ilişki kurma biçimleri açısından temel farklılıklar vardır.

Arzu, öncelikle yönelenin yöneldiği nesneyle, esas olarak iki tür ilişki kurma biçiminde kendini gösterir.

Bunlardan birincisi, ona sahip olma, onu kendinin kılma isteğidir. Bu isteğin şiddeti, arzulayanın arzuladığını, bir nesne olarak elde edip onu tüketmesine de, elde edemeyip kendini tüketmesine de, dahası hem kendini hem de nesnesi yok etmesine de yol açabilir.

Evrim, ‘Kedicikler’ ve Piltdown

Tayfun Atay

Her tarafım tırmık çizik içinde!

Hay, şu “Darwin ve din” yazısını yazmaz olaydım!..

Adnan Oktar'ın “Kedicikler”i “tweet-retweet” olup tırmaladı, ısırdı her yanımı…

“Allah’ı inkâr eden en büyük sistem olan Evrim’in kurucusu Darwin”in dindar olduğunu söylediğime bozuldular.

“Evrim’in ne demek olduğunu biliyor musunuz Tayfun Bey” diye sordular.

“Yaratılış”ı ispatlayan 700 milyon fosili yüzüme çarptılar.

“Darwin, Allah yok, her şey tesadüf dedi” yumurtlamasında bulunup altına “Sizce bunlar tesadüfle mi oluştu” diye güzel mi güzel, tatlı mı tatlı böğürtlen, çilek, kiraz, portakal, süt, peynir, kaymak görüntüleri serpiştirdiler.

***

Hâlbuki ben de aynı saatlerde Mehdiliğini şafak sayar gibi beklediğimiz Adnan Hoca’mızın Boğaz’da yat sefasında görkemlice oturduğu masanın etrafına dizilmiş, aynen güzel mi güzel, tatlı mı tatlı diğer “Kedicikler”e bakıyordum.

Ve zaten ikna oluyordum: Bunların hiçbiri “tesadüf”le oluşmadı!

Yaratılışı ispatlamak için önüme 700 milyon fosil sermeye gerek yok.

"Kedicikler" bizatihi ispatlıyor: Her tarafları, dudakları, burunları, yanakları, kaşları, kalçaları… Hepsi tam bir yaratılış, hem de “baştan yaratılış” harikası!..