Memurdan Öğretmen Öğretmenden Memur Olur Mu?

Memurdan Öğretmen, Öğretmenden Memur Olur Mu?

Atalay Girgin*

Gerçekliğin hakikatinin sırra kadem bastığı, yanılsamaların hakikat sanıldığı yerde, soran, sorgulayan, düşünen ve düşündüğünü söyleyen insanlar sevilmez. “Doğru söyleyeni dokuz köyden kovarlar” sözü haklı kılınırcasına, bir anda “günah keçisi” ilan ediliverirler. “Onuncu Köy”ün kapısına bile kilit vuruluverir. 

Ne var ki bunu göze almadan da gerçekliğin hakikatini dillendirmek, sanıldığı kadar kolay değildir. Hem öğretmen olup hem de öğretmenler ve öğretmenlik üzerine, gerçekliğin hakikatine dair eleştirel düşünceleri ifade etmek, ne yazık ki, neredeyse hiç hoş karşılanmaz. Çünkü bu, alkışa teşne bir biçimde egoları şişirip akıntıya kürek çekmek varken, bir alabalık misali, akıntıya karşı yüzmeye, çağlayan çıkmaya yeltenmektir. Ama olsun, yine de bir yerinden başlamak gerek.

Memurdan Öğretmen, Öğretmenden Memur Olmaz

“Memur öğretmenler”, öğretmen memurlar konusu da bu türden netameli konulardan biridir. Öğretmenin ve öğretmenliğin neliği ve değişen gerçekliği dikkate alınıp düşünülmeden, telaffuz edilen ve kabullenilen “memur öğretmen”, “öğretmen memur” nitelemesi kendi başına bir sorundur. Çünkü kelimenin gerçek anlamında öğretmenden memur, memurdan da öğretmen1 olmaz.

Bunun temel nedeni, memurluk ile öğretmenliğin uzlaşmaz oluşudur. Memur zihniyetiyle ya da memurluğu içselleştiren bir bilinç haliyle öğretmenlik yapılamaz. Memurluk zihniyetiyle yapılan öğretmenlik, eğer hâlâ geçerli ve doğru olduğu kabul ediliyorsa, “Fikri hür, irfanı hür, vicdanı hür nesiller yetiştirme” işlevini yerine getirilemez. Çünkü memurluk, hiyerarşik bir işleyiş kabulü temelinde, genelgelere, yönergelere, amirin emir ve isteklerine göre yapılan ve asıl olarak, ast-üst ilişkisine dayanan biçimsel bir iştir.

Öğretmenlik ise, yetiştireceği nesillerden önce, asıl olarak öğretmenin fikir, irfan ve vicdan açısından “hür” olmasını gerektiren, en büyük düşmanı biçimsellik olan bir iş, bir sanattır. Öğretmenin, öğretirken öğrenmesini, öğrenirken öğretmesini ve her daim kendini hem alanında hem de genelde, yenileyip değiştirmesini gerektirir. Dahası soran, sorgulayan ve eleştirel bir yaklaşım ve düşünsel ufuk zenginliğiyle kendini taçlandıran biri olmasını da…

Ne yazık ki yıllardır, öğretmen açısından olması gereken ile olan arasındaki açı sürekli genişlemiş ve ikincinin hükmü, bir gerçeklik olarak tepeden tırnağa arz-ı endam eylemiştir. Günümüzde, olan ile olması gereken birbirine aykırı yönlere doğru bakmaktadır. Bu gerçekliğin, günümüz bir yana, yakın bir gelecekte değişeceğine dair de herhangi bir emare yoktur. Bunun iki temel nedeni vardır: Bunlardan birincisi, öğretmeni memurlaştırmak, ikincisi ise memurdan öğretmen yaratmaktır.

İnsanların nefes almasını da yasaklayabilir misiniz?

İnsanların nefes almasını da yasaklayabilir misiniz?

Fikret Başkaya

Müslüman Kardeşlerin Türkiye versiyonu olan Politik İslamcı Adalet ve Kalkınma Partisi (AKP), 3 Y ile mücadele vaadiyle iktidara geldi: Yoksulluk, Yolsuzluk, Yasaklar... Daha sonra adını fiilen değiştirdi, AK Parti oldu... Herhalde bunu adaleti ve kalkınmayı parantez içine almak için yapmışlardı. Adalet ve Kalkınma böylece görünür olmaktan çıktı. Üstelik yeni adını söylemeyeni düşman saydılar... Bir bildikleri varmış NETEKİM!... Geride kalan 15 yılda artık adaletin esamesi okunmadı. Zaten kalkınma diye bir kaygıları da yoktu ve olamazdı... Politik İslamcı bir iktidarın o tarakta bezi olması mümkün değildir. Zira Politik İslamcıların bir toplum projesi yoktur. Kaldı ki, dünyayı anlamaktan da acizdirler. Çözümü geride, eskide aramak gibi bir aymazlıkla malûldürler... Onlar kalkınmadan bu ülkenin varını-yoğunu talan etmeyi, yağmalamayı, kendilerini ve kendilerine benzeyenleri zengin etmeyi anlıyorlar... Ve artık yağmalanmamış, talan edilmemiş bir şey de bırakmadılar. Akıl almaz bir "rant düzeni" kurdular. Boş buldukları her yeri betonlaştırdılar, kentleri öldürdüler, 'Büyük Projelerle' ekolojik dokuyu, eko-sistemi mahvettiler...

Bir de ülkeyi 'askeri vesayetten' kurtarmayı vadetmişlerdi. Tabii askeri vesayete halisane özgürlükçü/demokratik kaygılarla karşı değillerdi. Kendi vesayetlerini tesis etmede askeri vesayeti bir engel olarak gördükleri için... Gerçek niyetlerinin ne olduğunun anlaşılması için fazla zaman gerekmedi. Bağnaz özgürlük ve demokrasi düşmanı olan Politik İslamcıların öylesi kaygılara sahip olması zaten eşyanın tabiatına aykırıdır. Hakların, özgürlüklerin, hukukun, adaletin kırıntısına bile tahammülü olmayan bir dinci iktidarın kendi vesayetini dayatmaktan başka bir kaygısı olabilir miydi? Netice itibariyle kendi dinci/gerici/yağmacı/talancı vesayetlerini dayatmak için başkalarının vesayetini bahane etmişlerdi...

Adnan Oktar ya da Harun Yahya Gerçekleri

Adnan Oktar Gerçekleri

Çağlar Ezikoğlu

"Tarafıma karşı "Atalay Girgin Yanılıyor" başlığıyla üfürükten bir yazı kaleme alan, İslam'ın ve Müslümanların mümtaz temsilcisi, müritlerine-Müslümanlara  "sonsuz hayat kapısını aralayan" Adnan Oktar'a, yani nam-ı diğer Harun Yahya ya da "Adnan Hoca"ya dair gerçeklerden hareketle bir kaç hakikat... 

Bugüne kadar kendisine ve televizyonunda İslam ve Müslümanlar için yaptıklarına karşı hiçbir kayda değer siyasetçinin tek bir kelime etmediği bu zat-ı muhteremin seçkin canlı yayın konukları arasında AKP iktidarının milletvekili, Anayasa profesörü Burhan Kuzu'nun da yer aldığını unutmayın! Keza İslam ve Müslümanlık üzerine ahkam kesen bir dizi zevatın da..."

 Ve aşağıdaki yazıyı okurken düşünün: Neden, her önüne gelene dinden, imandan, manevi değerlerden söz edenlerin, milli ve yerli olmaktan dem vuranların Adnan Oktar ve avenesinin-müritlerinin yaptıklarına ilişkin hiç bir itiraz ve eleştiride bulunmadığını düşünün... Dahası, "din nedir" bunu da düşünün...

Son günlerin en tartışılan figürlerinden birisi oldu Adnan Oktar. Diyanet İşleri Başkanı Ali Erbaş ile girdiği sözlü münakaşadan sonra, özellikle magazinsel bir figür olmasından mütevellit toplumun bazı kesimleri tarafından şirin gösterilmeye çalışıldı. Tıpkı, açık giyindiğini iddia ettiği kadınların taciz edilmesi gerektiğini savunan fakat iktidar tarafından gözaltına alındıktan sonra ‘muhalif İslamcı’ diye pazarlanmaya çalışılan Alpaslan Kuytul gibi. Diyanet İşleri Başkanlığının kurduğu çarpık düzeni yazmaya sayfalar yetmez elbet, ama sırf Diyanet ile tartışmaya başladı diye Adnan Oktar’ı sütten çıkmış bir ak kaşık gibi pazarlamak, tarihsel gerçekleri çarpıtmaktan başka hiçbir şeye hizmet etmez. Peki nedir bu tarihsel gerçekler? Şöyle bir geçmişe dönelim, tarihin tozlu sayfalarını yeniden açalım.

Tarih yaprakları 12 Kasım 1999’u gösteriyordu. O gece emniyet güçleri, kamuoyunda ‘Adnan Hocacılar’ olarak bilinen dini bir tarikate karşı operasyon başlattı. Tarikat evleri bir anda basıldı ve tarikat lideri Adnan Oktar yani Adnan Hoca "uygunsuz" bir haldeyken ele geçirildi. Hoca, o gece kendisine sunulan genç bir kızı koynuna almaya hazırlanırken yakalanmıştı. O kız, henüz 19 yaşında Adnan Hocacıların tuzağına düşmüş manken Tuğçe Doras’tı. Kendisi gibi manken olan yakın arkadaşı Seçkin Piriler, erkek arkadaşından yeni ayrılan Tuğçe’yi, Adnan Hocacılar grubunun içerisinde yer alan yakışıklı iyi giyimli genç erkekler ile görüştürmeye başlamıştı. Bu çevreden ve Adnan Hocacıların ileride vaat ettiklerinden etkilenen Tuğçe zaman ilerledikçe tarikate daha çok ilgi duymaya başladı. Tuğçe, artık tarikatın dini toplantılarına katılıyor, Seçkin ile birlikte "Kardeşler" denilen grupla görüşüyordu. Sonunda Adnan Hoca'yla tanıştı. Genç kızı Silivri'deki çiftlikte gören Adnan Oktar'ın ilk sözü, "Sende İslamı görüyorum" oldu. Ve Hoca, o akşam, Tuğçe'nin Kandilli'deki villada kendisine getirilmesini istedi. Tuğçe, Adnan Hoca'nın cariyesi olacaktı. Ancak, polis baskını genç kızı bu tuzağa düşmekten kurtardı. Gözaltına alınanlar arasında Tuğçe de vardı. İlk başta konuşmak istemedi. Ama diğer genç kızların durumunu görünce nasıl bir uçurumun kenarından döndüğünü anladı. Ve tarikatın çirkin yüzünü bir bir anlattı.

Tuğçe’nin itiraflarına ve tarikatın gerçek yüzüne geçmeden evvel birkaç kelam edelim. Adnan Hoca ve tarikatının gerçeklerini yazmak aslında bu ülkenin basın yayın organlarında pek fazla görülmemiş bir husus. Muhalif medya organlarında veya o organlarda köşeleri olan yazarların da Adnan Oktar meselesi konusunda ne kadar ketum olduğunu görüyoruz yıllardır. Zira Adnan Oktar kendisi hakkında eleştiride bulunanları dava veya başka yollarla yıldırma politikasını ısrarla sürdürüyor. Ama son günlerde yeniden gündem oldu Adnan Oktar ve tarikatı. Viyana’da yaşayan Türk bir baba kızlarının Adnan Oktar ve tarikatı tarafından zorla alıkonulduğunu iddia edip Türkiye’ye gelerek gerekli mercilere şikayette bulundu. Ama her ne hikmetse hala istediği sonucu alamadı. Size daha vahim bir noktayı söyleyeyim. Son birkaç aydır Adnan Oktar, ‘kedicik’ olarak adlandırılan kadın müritleri ile neredeyse kucak dansına varacak erotik danslar eşliğinde programlar yapıyor. Bırakın Adnan Oktar ve tarikatı hakkında yaptırımı, bugün televizyon ekranlarındaki alkolü buzlayan, küfürü bipleyen siyasi iktidarın temsilcilerinden hiçbirisi Adnan Oktar hakkında bir çift laf dahi edemiyor. Bahane olarak, ‘ama internetten yayın yapıyorlar, bir şey yapamıyoruz’ diyen RTÜK yetkilileri bu ülkede tek bir imza ile istenilen her internet sitesinin rahatlıkla kapatılabileceğini bilmiyorlar m? Her fırsatta dinden, ahlaktan, muhafazakarlıktan dem vuran o yandaş medyanın yazar çizer tayfası bir Allah’ın günü Adnan Oktar’ı köşelerine yazamadılar. Peki nedir bu korkunun sebebi? Ya da nedir bu Adnan Oktar’ın dokunulmazlığı?